Nieuwsbrief stichting Kerala najaar 2011

BLIJ EN VERRAST, zo schreef ik op 6 juli 2011 in een kort bericht aan het Kerkenblaadje van onze parochie in Druten.

“Blij en verrast zijn wij dat de verkoop van derde wereld producten en de activiteiten van de vormselgroep, inclusief de extra collecte, het zeer mooie bedrag van € 1215,29 heeft opgeleverd”.
Het was een van de vele acties om ons doel te bereiken.

Als stichting, die zich inzet voor de ontwikkeling van zorg voor verstandelijke gehandicapte kinderen in India, zijn wij volledig afhankelijk van giften. De Nederlandse overheid heeft de geldkraan grotendeels dicht gedraaid. Mede door deze gift, een bijdrage van de Miva en andere sponsoren hebben wij een autobus ten bedrage van € 14.800 kunnen kopen voor de St. Ann sisters in Guntur. Eerder, in 2008 hebben wij voor hen een school gebouwd. De gehandicapte kinderen krijgen nu onderwijs en vorming. Omdat het zo goed gaat wilden meer kinderen naar school komen, maar zij hadden geen vervoer. Met de door ons gekochte autobus zijn nu ook kinderen van buiten de stad in de gelegenheid naar school te komen. En zoals misschien al bekent, al het ingezamelde geld wordt tot op de laatste cent in India besteedt!!! Onze Stichting rekent geen overhead kosten.

Met deze actie hebben we weer inhoud kunnen geven aan onze oorspronkelijke doelstelling: het bieden van hulp aan Indiase stichtingen die zich bezig houden met de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap.



Dit doel bereiken we ook door de Vastenactie 2011, waar veel kinderen en scholen uit de gemeente Druten en West Maas en Waal aan hebben deelgenomen. Zij organiseerden sponsorlopen, verkochten Indiase producten op de kerstmarkt 2010 op hun school en achter in de kerk. Meerdere kerken hebben hier aan deelgenomen. Dankzij deze inzet konden we € 30.876 overmaken naar India. Dit geld wordt conform een vooraf opgestelde begroting gebruikt voor scholing, vocational training en inrichting van een fysiotherapiecentrum in Anakkara en Erumely. Ook zijn van dit bedrag de inrichting en lesmateriaal van de door ons eerder gebouwde scholen in o.a. Denduluru betaald. Op 14 november is dit mooie bedrag overgeboekt naar Sr. Gracy in Kanjirappalli. Zij is de overste van de FCC zusters die verantwoordelijk is voor meerdere locaties.

Ons specifieke doel voor 2011 was om alle hulpvragen van Sr. Gracy te honoreren. Hiervoor was € 50.000 nodig. Dat is dus niet helemaal gelukt maar het is toch een flinke stap voorwaarts in de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap in deze drie plaatsen. Het bedrag dat stichting Kerala nog tekort komt hoopt zij in 2012 met nog andere acties bijeen te krijgen.

We hebben dit jaar in totaal € 98.209 aan de verschillende projecten uitgegeven. Daar zijn we natuurlijk ook een beetje tevreden over maar vooral ook dankbaar voor de vele steun.

Door het veranderde overheidsbeleid en daardoor de beperktere mogelijkheden om subsidies en andere bijdragen te krijgen, heeft het bestuur van de Stichting moeten besluiten de koers bij te stellen.
Daarom gaan we de komende jaren het aantal contacten niet uitbreiden, maar beperken we ons tot die stichtingen met wie al meerdere jaren wordt samengewerkt en voor ons volledig betrouwbaar zijn. Natuurlijk kunnen zij hun activiteiten en voorzieningen uitbreiden en op basis van de groeiende vraag, realiseren. Want steeds meer ouders accepteren hun gehandicapte kind en komen daar ook mee naar buiten.







De plaatsen waar wij tot nu toe scholen c.q. dagcentra voor mensen met een verstandelijke handicap hebben gebouwd zijn:
- In de deelstaat Andhra Pradesh;
Guntur (St. Ann sisters)
Denduluru (Sr. Celine Maria)
- In de deelstaat Kerala;
Trivandrum (Father Thomas Felix)
Anakkara (Sr. Alpho)
Erumely (Sr. Lucy)
Kanjirikkapilly (ouders Mithram)
Fort Cochin (Cottolengo sisters)
Ook hebben verschillende van deze organisaties een autobus gekregen om kinderen thuis op te halen. Daarnaast hebben we nog in samenwerking met Social Service Centre Guntur (GDSSWS)
scholen voor regulier onderwijs gebouwd in Thummapudi, Thekkalapadu en Attaluru. En helemaal buiten onze doelstelling hebben we 101 huizen voor de bewoners in de slums, 21 vissersboten na de tsunami en waterputten etc. kunnen laten bouwen.

Maar zoals eerder beschreven gaan we ons meer toeleggen op onze primaire doelstelling. Dit wil niet zeggen dat bij geoormerkt geld we geen andere projecten willen realiseren, zoals de eerder gebouwde scholen.
Want laten we eens eerlijk in de spiegel kijken. Ons potje peper, onze thee, onze kleding gemaakt van goedkoop katoen en zoveel andere voorbeelden van onze rijkdom, hebben we alleen dankzij de zeer lage loonkosten in India. Het lage loon waar wij van profiteren, betekent wel dat de werknemers geen huisvesting kunnen betalen en hun kinderen niet naar school kunnen laten gaan. Is het niet de harde waarheid dat wij geen leven hebben tenzij wij delen? Dat wij het moeten geven om het te kunnen ontvangen. Als dat echt waar is, geeft dat ons de mogelijkheid daar inhoud aan te geven. Want de verschillen zijn nog zéér groot.

Enkele cijfers: Het BBP (bruto binnenlands product) per inwoner naar koopkracht gemeten in 2010 in dollars is in India 3.530, in Nederland 40.800. Bijna twaalf keer zoveel. De waarde van export is in India 201 miljard dollar, in Nederland 451 miljard. Bedenk wel, wij hebben 17,1 miljoen inwoners, India 1,2 miljard. (Bron Relevant van ABN/AMRO). Simpele conclusie, de landarbeider verdient nog geen € 1,00 per dag voor onze busje peper. Een ander signaal is dat volgens officiële cijfers 37 % van de Indiërs onder de armoedegrens leeft. In de praktijk ligt dit percentage veel hoger, mogelijk zelfs op 77 % zo meldde de Britse omroep BBC op 21 september. Zo krijgen de kinderen in India nooit de kans om aan een andere toekomst te bouwen.

Voor ons des te meer een uitdaging om mensen aan de basis van de samenleving een kans te geven om aan een andere toekomst te bouwen.

Daarom deze uitnodiging van Oriah mountain dreamer (een Indiase oudste);
Ik hoef niet te weten hoe jij in je levensonderhoud voorziet. Wat ik graag wil weten is, waar jij voor gaat en of jij het aandurft, oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert mij niet hoe oud je bent, maar wel of jij het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van jouw dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.
Ik hoef niet te weten wie jij bent en hoe jij hier bent gekomen. Wat ik wil weten is, of jij zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan.
De laatste zin is natuurlijk geen echte uitnodiging maar toch, mogen we in deze tijd van het jaar nog een keer even aandacht vragen en uw steun krijgen?

Theo Sijbers
Voorzitter stichting Kerala
Rabobank 1127.92.480